Ποιο έιναι ένα απο τα πιο βασικά προϊόντα & πια είναι η Ιστορία του στο Νησί μας;

       Ποιο είναι ένα από τα πιο βασικά προϊόντα  & πια είναι η Ιστορία του στο Νησί μας;

             

             Η ελιά και το Μυτιληνιό λάδι

Η ελιά είναι όντως ένα από τα πολυτιμότερα δένδρα που μας έχει χαρίσει ο Θεός, γι’ αυτό και ονομάζεται «ιερό» δένδρο. Είναι αειθαλές, καρποφόρο που αντέχει πάνω από 1.000 χρόνια διατηρώντας την παραγωγικότητά του και ανήκει στην οικογένεια των Ελαιϊδών (Oleaceae – Ελληνικός όρος). Έχει συμβατικά τα χρώματα της φύσης, με κυρίαρχο το γκριζοπράσινο χρώμα. Τα φυλλώματά του είναι πυκνά καί ο κορμός του χαρακτηρίζεται από την σκοτεινότητά του καί το μαύρο χρώμα στις κουφάλες του...

Η ελιά καλλιεργείται στο νησί της Λέσβου από την αρχαιότητα. Στις αρχαιολογικές ανασκαφές που έγιναν στους Πύργους-Θερμής (1929-32), αποκαλύφθηκε προϊστορικός οικισμός (3.000 π.Χ.) στον οποίο υπήρχε γούρνα με πράσινο πηλό στα τοιχώματά της, που όπως εκτιμάται, μέσα εκεί σύνθλιβαν τις ελιές. Η Λέσβος είναι μια από τις πλέον ελαιόφυτες περιοχές της Ελλάδας (τρίτη χώρα σε παραγωγή λαδιού στον κόσμο με ποσοστό 16%), αποτελώντας ένα ατέλειωτο δάσος ελιάς. Το ελαιοπαραγωγικό νησί μας έχει περίπου 11 εκατομμύριο δένδρα, διάσπαρτα κυρίως στο βόρειο, στο ανατολικό και στο νότιο τμήμα της, αποδίδοντας πανελλαδικά το 20% της παραγωγής λαδιού κάθε χρόνο. Η σημερινή μέση ετήσια παραγωγή σε ελιές φθάνει τους 100.000 τόνους ελιές, που παράγουν περίπου 25-30 χιλιάδες τόνους λάδι εξαιρετικής ποιότητας.

Γεγονός είναι ότι οι Έλληνες ήταν ο πρώτος λαός που επιδόθηκε συστηματικά στην καλλιέργεια της ελιάς, που αφού εκτίμησαν τα πλεονεκτήματα του δένδρου αυτού, το καθιέρωσαν σαν σύμβολο ειρήνης και νίκης. Με πολλή προσωπική εργασία και κόπο οι κάτοικοι της Λέσβου, από τα παλιά χρόνια, επέκτειναν την καλλιέργεια της ελιάς στα μέρη όπου δεν υπήρχαν πεύκα. Έφτιαξαν πετρόχτιστα σέτια για να προφυλαχθεί το χώμα που συγκρατεί τις ρίζες των δένδρων, ακόμα και στις πιο απότομες πλαγιές των βουνών.

Οι ελιές ανθίζουν την Άνοιξη και ο καρπός τους ωριμάζει το φθινόπωρο και το χειμώνα. Στη Λέσβο, οι ελιές μαζεύονται με τα χέρια όσες πέσουν από τα δένδρα, ή συλλέγονται πάνω στα ελαιόδιχτα. Όταν είναι ώριμες, ραβδίζονται με τις τέμπλες τους χειμερινούς μήνες. Όταν έρχονται χρονιές που έχει μαξούλι πολύ, δηλ. πολλές ελιές (μαξουλοχρονιά), είναι διάχυτη η χαρά των ελαιοκαλλιεργητών σ’ όλο το νησί. Το λάδι αποτελεί ένα πολυτιμότατο προϊόν, που έπαιζε ανέκαθεν σημαντικό ρόλο στην οικονομία του νησιού. Το ελαιόλαδο της Λέσβου είναι φημισμένο, τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό καί χαρακτηρίζεται από τη λεπτόρρευστη υφή, το χρυσοκίτρινο χρώμα, το εξαίρετο και έντονο άρωμα και την πολύ καλή και λεπτή γεύση του.

Ποικιλίες ελιών στη Λέσβο

Οι ποικιλίες της ελιάς στη Λέσβο, που προσδιορίζονται από τον κορμό, τα φύλλα και τον καρπό των δένδρων, είναι οι εξής:

α) Η κολοβή ελιά που λέγεται και μυτιληνιά, αποτελεί τα 7/10 των δέντρων στους ελαιώνες της Λέσβου, καί καλύπτουν κυρίως την νότια και νοτιοανατολική έκταση του νησιού. Προτιμούν τοποθεσίες με υψόμετρο χαμηλότερο των 500μ. Τα δέντρα αυτά είναι μέτρια σε ανάπτυξη, έχουν κλαδιά ακανόνιστα και ευδοκιμούν σε εδάφη από σχιστόλιθο που δεν είναι απαραίτητο να είναι πλούσια και να θέλουν ιδιαίτερη καλλιέργεια. Τα φύλλα τους είναι κάπως πλατύτερα από τις άλλες ποικιλίες δένδρων ελιάς και το μυστικό της για να κάνει αρκετές ελιές είναι ότι στο διάστημα που ανθοφορεί για 3-4 εβδομάδες την άνοιξη, θέλει ευνοϊκές καιρικές συνθήκες για να γονιμοποιηθεί περισσότερος ανθός, οπότε το φορτίο του δένδρου γίνεται υπερβολικό και η περιεκτικότητα σε λάδι φθάνει έως καί στο 30%. Η κολοβή ελιά έχει κάπως μακρουλό σχήμα και αργεί να ωριμάσει.

Επίσης, είναι μια από τις καλύτερες ελαιοποιήσιμες ποικιλίες της χώρας. Οι επιτραπέζιες κολοβές ελιές διακρίνονται από τον λεπτό φλοιό του καρπού τους και διαλέγονται συνήθως οι μεγάλες σε μέγεθος, που έχουν πολύ μεγάλη περιεκτικότητα σε σάκχαρα, ώστε να ευνοείται η καλύτερη συντήρησή τους. Οι κολοβές, ως βρώσιμες ελιές, λέγονται «νερουλιές» και γλυκαίνουν όταν τις βάλουμε στο νερό και το αλλάζουμε κάθε τόσο.

β) Μια άλλη ποικιλία ελιάς που καλλιεργείται στη Λέσβο είναι η Αδραμυτιανή, Αϊβαλιώτικη ή φραγκολιά, προερχόμενη από το Αδραμύττιο της Μικράς Ασίας. Καλλιεργείται στο νησί της Λέσβου, αποτελώντας τα 2/10 των ελαιώνων, εντοπιζόμενη κυρίως στην επαρχία της Μυτιλήνης, στο βόρειο και βορειοανατολικό νησί. Ο ελαιόκαρπος της αδραμυτιανής ελιάς ωριμάζει κατά το Νοέμβρη - Δεκέμβρη, οπότε και πέφτει στη γη, απ’ όπου μαζεύεται. Η περιεκτικότητα σε λάδι φτάνει στο 22 - 25% του βάρους του καρπού. Δίνει λάδι λεπτό, με εξαιρετικό άρωμα.

Οι επιτραπέζιες Αδραμυτιανές ελιές είναι οι καλύτερες για τη Λέσβο. Είναι άριστης ποιότητας και συντηρούνται εύκολα για 15 - 20 μέρες μέσα σε άλμη χονδρού αλατιού (σε τρύπια σακούλα, ή σε καλάθια για να φεύγουν τα νερά ώστε να μην σαπίζουν). Γίνονται και τσακιστές αφημένες στο νερό και τρώγονται ξενεριασμένες μετά από λίγες μέρες Η Αδραμυτιανή ελιά χαίρει πολλής εκτίμησης από μέρους των ελαιοπαραγωγών της Λέσβου, επειδή παράγει εκλεκτό λάδι και πολλής καλής ποιότητας επιτραπέζιες ελιές.

Ιδιαίτερο κύρος στο Μυτιληνιό λάδι προσδίδει το γεγονός ότι οι Αδραμυτιανές καθώς και οι Κολοβές ελιές αποδίδουν λάδι πολλή υψηλής ποιότητας που προσφέρεται ακόμα καί ως βελτιωτικό άλλων ελαιολάδων από την Ιταλία και την Ισπανία!

γ) Μια άλλη ποικιλία ελιάς των Λεσβιακών ελαιώνων είναι οι Λαδολιές ή κοινώς Ρουπάδες, που καλύπτει το 5% της ελιάς που παράγεται στη Λέσβο και η ιδιαίτερη αυτή ποικιλία προέρχεται από κάποιο μύκητα που εμφανίζεται σε κάποια ελαιόδενδρα. Συνήθως τρώγονται όπως είναι, ή παστώνονται με αλάτι, ή και τοποθετούνται στην κατάψυξη για την διατήρησή τους.

Επίσης, στα υψώματα των βουνών, υπάρχουν πολλές αγριλιές, που τις μπολιάζουν και τις μεταφυτεύουν. Είναι οι λεγόμενες "αμπολάδες". Σποραδικά ανάμεσα στους ελαιώνες συναντώνται σπανίως μερικές άλλες ποικιλίες ελαιόδενδρων όπως οι καρολιές και οι τριλιανές. Γενικότερα, η ελιά προτιμά τα εδάφη του κάμπου και των λόφων και ειδικότερα τα μέρη που το κλήμα είναι μαλακό τον χειμώνα και δροσερό το καλοκαίρι. Σε πολύ μεγάλα υψόμετρα δεν ευδοκιμεί. Ασθένειες που τη προσβάλλουν είναι ο δάκος, ο πυρινοτρύτης και η βαμβακίαση, που καταπολεμούνται με το ράντισμα.

Πηγη: http://pirgithermis.blogspot.gr/2010/02/blog-post.html